Herinnering aan een oude makker, strijder en zeker een vroegere vriend.
De laatste jaren zagen we elkaar niet meer, uit elkaar gegroeid, zoals dat gaat. Een enkele keer, zonder regelmaat, belde hij me opeens op, op de raarste tijdstippen, ook soms op Oudejaarsavond, zo net na twaalven en begon hij met omfloerste herinneringen en noemde hij namen van mensen die ik al lang niet meer kende, maar meestal kwam hij dan op herinneringen uit de goede oude tijd.
Ad Jiskoot was een fenomeen: Ik ben in 1972 in de Paddewei gestart met kempo als 15 jarig knulletje en die eerste kennismaking heeft een grote invloed gehad op mijn leven tot nu toe.
Bijna alles wat Lucas Kastelijn hieronder in mooie woorden heeft genoteerd, tot aan zo 1985, is voor mij zeer herkenbaar en het meeste heb ik samen met Lucas, maar zeker ook met Marcel Lange, Ton de RIjke en Dries Schilten van dichtbij meegemaakt. Zij hebben samen met Ad, destijds nog met Ineke en hun partners lange tijd een groot deel van mijn leven gevuld op aangename wijze.
Verjaardagen, feesten en zelfs huwelijken vierden we met elkaar. Ad en Ineke waren getuige van het huwelijk van mijn vrouw Jacolien en mij in 1982.
Dries, Marcel, Ton en ik deden onder leiding van Ad en Lucas zwarte band examen, in 1978; ik heb de rode aftekenkaart nog bewaard, we deden mee aan wedstrijden en hielpen Ad met het geven van trainingen in Barendrecht aan de Paddewei op zaterdag en maandag, op dinsdag in de Kerkstraat in Oud-Beijerland, op woensdag in buurthuis de Kameleon in Lombardijen, op vrijdag en zondag in het Dolhuys in Dordrecht. In de hoogtijdagen 6 x per week.
Maar ook werd er geholpen bij verbouwen van een huis, schilderwerk of andere klussen. Sporten en het gewone leven liepen eigenlijk gewoon in elkaar over.
Lief en leed werd gedeeld, maar vooral werd er hard getraind. Zo hard en lang, en met zoveel plezier, dat sporten mijn leven is geworden; ik wist niet goed wat ik wilde gaan doen na mijn school, maar door het lesgeven bij Ad, wat steeds beter ging, groeide ik door tot sportinstructeur, en nog steeds ben ik gymleraar. Zonder Jis was ik dat zeker niet gaan doen en had ik nooit die passie ontwikkeld voor de sport, die ik gelukkig nog steeds heb. En zoals zovelen inmiddels in dit register hebben beschreven, heb ik die bezieling en doorzettingsvermogen, wat zeker nodig is in de sport om iets te bereiken, met name door hem meegekregen. Naast mijn baan als leraar heb ik nog vijftien jaar Shaolon Kempo gegeven op de school waar ik werkte, omdat ik zelf ondervonden heb, hoe belangrijk het kan zijn om als puber iets positiefs te doen met je lichaam, er zekerheid uit te halen, plezier in te hebben en steun uit te putten.
Talloze herinneringen schieten me te binnen, ik zou er pagina’s mee kunnen vullen, de bizarre en wellicht onnavolgbare en zeker vele positieve dingen die Ad Jiskoot op zijn pad tegenkwam, het is te gek voor woorden. Ik bewaar ze in mijn hoofd en sla ze op in hoek van mooie herinneringen.
Ad; rust zacht.
Hans Broekhuizen